Ο κύριος καρπούζης μεταφέρεται στο Blogger καθώς οι περιορισμοί και το νταβατζιλίκι του wordpress είναι πραγματικά κάτι τόσο ενοχλητικό που δεν ανέχεται άλλο. Θα με βρείτε με όλες τις προηγούμενες αναρτήσεις και σχόλια στο Blogger όπου και θα συνεχίσω ακάθεκτος!
Ο Νίκος Παπάζογλου απεβίωσε σήμερα Κυριακή 17 Απριλίου στο “Διαβαλκανικό κέντρο” Θεσσαλονίκης σε ηλικία εξηντα-τριών χρονών. Μια είδηση που σίγουρα θα συγκλονήσει την Ελλάδα (και θα σαρώσει τα status του Facebook) αν και ήταν γνωστό πως ο Σαλονικιός τραγουδοποιός έδινε μια άνιση μάχη για την ζωή απέναντι στην επάρατη νόσο.
Ο Νίκος γεννήθηκε τον Μάρτιο του ’48 στην Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησε την μουσική του σταδιοδρομία το ’60 και στις αρχές του ’70 έφυγε για την Γερμανία όπου και μαζί με τον τίτλο “Ζηλωτής” (Zealot) προσπάθησε να κατακτήσει την διεθνή αγορά. Τότε φτιάχτηκαν έξι τραγούδια που ηχογραφήθηκαν στο Μιλάνο, μα υπάρχουν μόνο σε συλλογές φίλων.
για όλα αυτά που ζητάς, για πολλά που πονάς, για το τίποτε μιας ευτυχίας, και γυρνάς σαν τρελός, του καθρέφτη εαυτός, θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.Το ’76 τραγουδώντας με τους “Αχαρνής” του Σαββόπουλου, γνωρίζει τον Μανώλη Ρασούλη και το ’78 η “καλή παρέα” (Μανώλης Ρασούλης, Νίκος Ξυδάκης, Διονύσης Σαββόπουλος και Νίκος Παπάζογλου) δημιουργούν το δίσκο, “Η εκδίκηση της Γυφτιάς”. Ακολουθούν πολλοί ακόμη δίσκοι όπως “Τα δήθεν” το 1979, “Χαράτσι” το 1983, το “Μέσω Νεφών” το 1986, τα “Σύνεργα” το 1991. Το 1995 κυκλοφόρησε ο δίσκος “Όταν κινδυνεύεις παίξε την πουρούδα” (η κόρνα του ποδηλάτου στα κυπριακά) και το 2005 κυκλοφόρησε την τελευταία του δουλειά “Μάϊσσα Σελήνη” όπου στην ημέρα κυκλοφορίας της κέρδισε το βραβείο Μουσικής στα Κρατικά Κινηματογραφικά Βραβεία Ποιότητας (Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) για την μουσική του στην ταινία “Νοσταλγός” της Ελένης Αλεξανδράκη. Μα και σαν μουσικός παραγωγός, κάτω απ’ την δισκογραφική εταιρία “Στρογγυλοί δίσκοι” ανακάλυψε σπουδαίους σύγχρονους τραγουδιστές όπως ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Ορφέας Περίδης, ο Θανάσης Παπακωσταντίνου και πολλοί άλλοι. Σαν ένα αντίο, θα χαρίσω και εγώ τις “Στιγμές” της Νοσταλγού, μιας και όλοι αργά ή γρήγορα θα τον νοσταλγήσουμε. “Φυλάξου για το τέλος, θα μου πεις” είχε γράψει κάποτε, ίσως τελικά να ήρθε εκείνο το τέλος.
Καλό ταξίδι.
Ας περιαυτολογήσω λίγο ακόμη, αντέχουν οι μεντεσέδες. Απόψε στο bar Dasein στα Εξάρχεια, Σολωμού 12 μερικά εκατομμύρια κβάντα απόσταση από την πλατεία, μετά τις 19:30 το βράδυ και μετά το ντέρμπυ Σανκτ Παουλί – Ουλφσμπέργκ θα βρισκόμαστε εκεί, στο πατάρι του μαγαζιού για να παρουσιάσουμε τις 1.000.000 στιγμές του Μιχάλη Φουντουκλή. Για το βιβλίο θα μιλήσουν η παρουσία σας, καθώς και η Έλενα Μαρούτσου, συγγραφέας και εκπαιδευτικός όπως και ο Γιάννης Πλιώτας συγγραφέας και εκδότης των Βορειοδυτικών εκδόσεων. Ακολουθεί DJ set με τον Dj Erikos litsis (Πότε θα φέρεις τα λεφτά μαλάκα Τάκη; ) και πολλά ποτά και σφηνάκια. Είστε όλοι καλεσμένοι. ο κύριος Καρπούζης θα ανέβει στο πάνελ για αστρολογικές προβλέψεις στα διάλειμμα.
Σήμερα, 12 Απριλίου είναι η 50η επέτειος της ανθρώπινης παρουσίας στο διάστημα. Όλα ξεκίνησαν το 1961 όταν ένας Ρώσος, γιός ξυλουργού από το Γκζατσκ, ο Γιούρι Αλεξέγεβιτς Γκαγκάριν σφραγισμένος σαν σαρδέλα σε κονσέρβα βγήκε το διάστημα. Το διαστημόπλοιό του, “Βοστόκ 1” μπήκε σε τροχιά γύρω από τη Γη με απόλυτη επιτυχία και η πτήση κράτησε 129 λεπτά. Οι επιστήμονες του ευχήθηκαν καλό κατευόδιο, δίνοντάς του μια στις δύο πιθανότητες να γυρίσει πίσω και να μην εκτροχιαστεί σε μια αέναη πορεία προς το άπειρο. Κάνοντας μια πλήρη περιστροφή της Γης με μέγιστη ταχύτητα 28.968 χλμ./ώρα βρισκόμενος σε μέγιστο ύψος 301 χιλιομέτρων ο Γκαγκάριν προσγειώθηκε με αλεξίπτωτο, σε ένα χωράφι νοτιοανατολικά της Μόσχας, μπροστά σε μια αγελάδα και μια κόρη. Αυτό το επετειακό βίντεο που κυκλοφορεί επίσημα στην σελίδα του Youtube είναι για εκείνη ακριβώς την στιγμή που η ανθρωπότητα έσπασε το τελευταίο σύνορο. Το διάστημα πλέον ήταν λίγο πιο κοντά. Απολαύστε το:
Σήμερα, όπως είχα προαναφέρει στη σελίδα μου στο Facebook, ήταν η τελευταία μέρα του Φεστιβάλ αντίστασης της Κερατέας, με στόχο τη συλλογική δράση και ενημέρωση των πολιτών της Αθήνας ενάντια στην δημιουργία ΧΥΤΑ (Χώροι Υγειονομικής Ταφής Απορριμάτων) στο Οβριόκαστρο Κερατέας.
Στο Φεστιβάλ συμμετείχαν, αφιλοκερδώς, πολλοί γνωστοί καλλιτέχνες όπως οι: Magic De Spell, Παύλος Παυλίδης, Γιάννης Αγγελάκας, Σπυριδούλα, Ζακ Στεφάνου, Μίλτος Πασχαλίδης, Νικήτας Κλίντ (Ρόδες), Δημήτρης Πουλικάκος, Δημήτρης Βασιλάκης, Άλκης Κωσταντόπουλος, Πάνος Μουζουράκης, Λεωνίδας Μπαλάφας, Active Member και πολλοί, πολλοί άλλοι. Η μουσική είχε ξεκινήσει από νωρίς, εγώ προσωπικά έφτασα εκεί στις 3 μ.μ και είχαν ήδη ξεκινήσει. Κάπου στις 4 μ.μ κατέφτασε ένα μεγάλο γκρούπ από ποδηλάτες που ήρθαν μια ωραία 2μισάωρη βόλτα με λιακάδα, απ’ το κέντρο της Αθήνας.
Μια κλούβα των ΜΑΤ ήταν σταθμευμένη λίγο παρακάτω και εμπόδιζε την κυκλοφορία. Με την απειλή του τεράστιου τεθωρακισμένου “Αύρα” τα ΜΑΤ δεν επέτρεπαν σε κανέναν να διασχύσει καν τον δρόμο ο οποίος περνούσε μπροστά από την στροφή που οδηγεί στην περιοχή του Οβριόκαστρου. Πολλοί λέγαν πως είχαν έρθει για την προστασία των σκαφτικών μηχανημάτων. Εγώ απλά πιστεύω ότι ήταν εκεί για να προκαλούν αντιδράσεις. Και τις είχαν. Λίγες αλλά τις είχαν.
Κατά τα άλλα το απόγευμα κύλισε πανέμορφα, σε πολύ καλό κλίμα, με τις μπύρες και τα σουβλάκια να μοιάζουν ατελείωτα όσο κι αν πλυθαίναμε. Προς το βραδάκι ο κόσμος ειχε ξεχειλήσει το χώρο της σκηνής και χυνόταν στα γρασίδια, στα δέντρα, στα ντουβάρια. Πολύ καλή ατμόσφαιρα και πολύ καλή μουσική. Μόνη μελανή κυλίδα ο κύριος Ιατρόπουλος (…) που σηκώθηκε μετά την συναυλία των Active member να διαβάσει ένα ποίημα “αφιερωμένο” στον πρωθυπουργό κύριο Γεώργιο Παπανδρέου. Εξ’ αρχής προσπάθησε -με κολακείες- να κερδίζει τη συμπάθεια του κόσμου ξεκινώντας με το: “Εσείς είστε το Πολυτεχνείο της γενιάς σας”, μα στη συνέχεια το έχασε και πέρασε σε μια αριστερή έξαρση εθνικισμού (σχήμα οξύμωρο όσο και ο ίδιος) με αποκορύφωμα το “…Λένε ότι όλοι άνθρωποι του πλανήτη είμαστε ίδιοι. Δεν είμαστε ίδιοι. Είμαστε παρόμοιοι, εμείς είμαστε Έλληνες…” από το οποίο και μετά δέχτηκε το πατροπαράδοτο γιουχάρισμα, σε συνδυασμό με την εκσφενδόνιση μισογεμάτων τενεκεδακίων μπύρας τα οποία και τον έλουσαν πατόκορφα. Αν αναλογιστεί κάποιος τις ατελείωτες ουρές για να πάρεις καινούργια μπύρα, μπορεί εύκολα να καταλάβει το μέγεθος του θυμού τον οποίο προκάλεσε μέσα σε μόλις τρία λεπτά ο τραγικός κύριος Ιατρόπουλος. Μετά τη ψυχρολουσία ο ρυθμός ανέβηκε και πάλι όταν στην σκηνή ανέβηκε ο Δημήτρης Αποστολάκης απ’ τους Χαίνιδες και έθεσε τα πράγματα στην θέση τους, ως εύστροφος Κρητικός.
Το υπόλοιπο βράδυ κύλησε ομαλά τουλάχιστον μέχρι τις 22:00 που ξεκινήσαμε να αναχωρούμε γιατί υπήρχε και μια τεράστια διαδρομή να καλύψουμε.
Πραγματικά ήταν μια καταπληκτική προσπάθεια που απ’ ότι έμαθα ξεκίνησε με πρωτοβουλία του Αλκιβιάδη Κωσταντόπουλου, και αξίζει πραγματικά κάθε έπαινο και επευφημία. Είναι πάντως στενάχωρο που για να οργανωθεί ένα πραγματικά ενδιαφέρον και χαμηλού κόστους φεστιβάλ πρέπει να είναι απόρροια μιας συλλογικής αντίδρασης σε κάποιο κυβερνητικό μέτρο η απόφαση. Ας αρχίσουμε να οργανώνουμε αυτές τις εκδηλώσεις για την μουσική, για την κοινωνικοποίηση, για το κόσμο, τα παιδιά, τα σκυλιά που τρώνε τζάμπα ή γιατί πολύ απλά γιατί αξίζουν.
Ακολουθούν μερικές φωτογραφίες σε υψηλή ανάλυση (αν τις κλικάρετε θα ανοίξουν σε πλήρες μέγεθος). Αν θέλετε να ενημερωθείτε λίγο παραπάνω για το τι συμβαίνει στη Κερατέα μπορείτε να απευθυνθείτε εδώ.
(Όλες οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από τον Κύριο Καρπούζη. Σε περίπτωση που κάποιος, ο οποίος εμφανίζεται σε μια από αυτές, επιθυμεί να την κατεβάσω, ας επικοινωνήσει μαζί μου με ένα email.)
Ο Βασίλης Βασιλάτος και οι “Ιστορίες για κρουστά”
Χρώματα, γράμματα, λέξεις, συναισθήματα, πράξεις.
Άποψη του χώρου μπρος της σκηνής κατά το μεσημέρι.
Το παιδί και το αμάξι.
Παγωμένες, ατελείωτες μπύρες!
Η Ιουλία το παίζει “παιδί των λουλουδιών”.
Ένα πιτσιρίκι δείχνει μπροστά. Πολύ μπροστά
Ο Χίπις και ο σκύλος. Ή μήπως ο σκύλος και ο χίπις;
Ο κύριος Γλέζος, μετά από μια σύντομη εμψυχωτική ομιλία, χορεύει με τη ψυχή του.
Ο Λεωνίδας Μπαλάφας επί σκηνής.
Ένα σκεπτικό κοριτσάκι, με την χρωματιστή κατασκευή του.
Σούρουπο. Οι Active member ετοιμάζονται.
Active Member επι σκηνής.
Για να κλείσω ένα βίντεο που τράβηξα από τους Active Member:
Ο Li Wei γεννήθηκε το 1970 στο Hubei μια πόλη της Ανατολικής Κίνας. Είναι ένας σύγχρονος καλλιτέχνης -περφόρμερ- ο οποίος δημιουργεί φωτογραφίες του εαυτού του σε δραματικές σκηνές που συνήθως αψηφούν τη βαρύτητα ή δίνουν την αίσθηση της επικείμενης καταστροφής του. Ο υπερταλαντούχος αυτός -και απόλυτα τρελός- Κινέζος υποστηρίζει πως καμία από τις φωτογραφίες του δεν έχει επεξεργαστεί ψηφιακά, μά όλα τα “τεχνάσματα” έχουν γίνει με την βοήθεια “παραδοσιακών” εργαλείων όπως καθρεύτες, μεταλλικά καλώδια, σκαλωσιές αλλά και ακροβασία.
Η δουλειά του έχει δημοσιευτεί στα εξώφυλλα πολλών γνωστών περιοδικών τέχνεις όπως το Work, Flash Art, Contemporary, NY Arts, Fine Arts and Literature και άλλα.
Για περισσότερες επισκεφτείτε το site του καλλιτέχνη. Enjoy!
Ένα “making of” υπάρχει στο youtube που θα σας δώσει μια ιδέα του πως αυτός ο εξαιρετικός καλλιτέχνης προσχεδιάζει μια του φωτογραφία.
Ποτέ ξανά δεν θα αρκεστώ σε όσα λένε πως μου αναλογούν. Ποτέ ξανά δεν θα βολευτώ με μια χαραμάδα ήλιο και ένα παρτέρι χώμα που μου δίνουν. Θα διεκδικήσω και εγώ, ως οφείλω, μια μέρα που θα είμαι άνθρωπος. Ζωντανός, σεβαστός, με όραμα, όνειρα και χαμόγελο. Από μικρό με γαλούχησαν πως έρχονται δύσκολες εποχές. Πως η γενιά μου θα υποφέρει, θα σηκώσει στις πλάτες της τα χρωστούμενα απ’ τα κεσάτια των προηγουμένων. Μα δεν ήταν κακοί έμποροι, χαραμήδες ήταν και τώρα οι απόγονοι τους, αταβιστικά αποποιούνται των ευθυνών τους. Μαζί τα φάγαμε. Το παραστράτημα δεν επιτρέπεται.
Είναι αδιαμφισβήτητο αγαθό η ελευθερία μου, μα η υποδούλωση δεν έχει πια μορφή στρατιωτικής υποταγής, απαγόρευση κυκλοφορίας και εκτελεστικού αποσπάσματος. Όχι, δεν εξυπηρετώ κανέναν πια νεκρός. Με θέλουν ζωντανό για να μπορώ να δουλεύω, να παράγω, να κερδίζω. Μα το κέρδος δεν είναι δικό μου, δεν είναι δικό τους, είναι των άλλων. Κάνει τον κύκλο του κι αφού ταΐσει όλους τους τροφαντούς, τους κοιλιόδουλους, τους αχόρταγους και τους καλοφαγάδες, επιστρέφει σε μένα, μια σταλιά, ίσα για να μπορέσω να δουλέψω κι αύριο. Ίσα να πάρω τα τσιγάρα μου, το αλκοόλ μου και τα ναρκωτικά μου, για να αντέξω άλλη μια μέρα. Πορευθείτε εν ειρήνη.
“Η δικτατορία του νεοφιλελευθερισμού“, έτσι την αποκαλούν κάποιοι για να έχει ένα όνομα, με θέλει επαναφορτιζόμενη μπαταρία. Κάθε βράδυ φορτίζω κουράγιο, αντοχή κι ανέχεια, κι όλη μέρα παράγω γνώση, χρήμα κι έργο. Δεν μιλάω, δεν παραπονιέμαι, γιατί πίσω από μένα υπάρχουν άλλοι τριακόσιοι, εξαθλιωμένοι να καραδοκούν. Η δικτατορία με τα χίλια πρόσωπα. Δεν ξέρεις ποιος σε κυβερνάει. Δεν ξέρεις που χρωστάς. Ούτε πόσα, ούτε γιατί. Μα είναι χαμένο το παιχνίδι της εθνικής μονόπολης κι εθελοτυφλούμε νομίζοντας πως θα έρθουν οι ζαριές και θα περάσουμε ανέγγιχτοι απ’ την αφετηρία και θα πάρουμε τις είκοσι χιλιάδες δραχμές. Σύντομα θα φανεί η πραγματική διάσταση της ασθένειάς μας. Σύντομα θα τελειώσουν όσα υπάρχουν στην άκρη και τότε τα πράγματα θα γίνουν έκρυθμα. Εμένα πάντως για καλό μου φαίνεται ό,τι και να γίνει. Ποτέ ξανά τέτοια μέτρα εναντίον μου. Ποτέ ξανά η αβελτηρία, η οκνηρία της ψυχής. Είμαι άνθρωπος, έχω μια ζωή και δεν μου δόθηκε για να την δώσω ενέχυρο, μα για να την ζήσω.
Κύριος Καρπούζης 
